آسمان نگاه   

                             شوی شفای درد ما همه به لطف یک نظر

و خداوندی که جز او کسی نبود بر عشق خلقت آغاز کرد نخستین مخلوق

بر اراده و حکمتش جانی عاشقانه گرفت اندامی موزون وزیبا لطیف چون برگکان 

گل با ناز غمزه ای بر چهره وخالی دلکش بر وجنات رخسارش

صورتش راغرق در نوری نمود که آفتاب بر آن خلقت یافت

سینه اش را فراخ  تا گستره ی خلقتش و بر علم خود بی انتها ساخت

دستانش را دستان مهربانانه خویش بر نوازش خلق بیافرید

پاهایش را استوار با عزم قدرت خویش خلق نمود

ودر آخرقلبش را از قلب خود دمیده بکرد

مخلوقش چشم باز کرد

و سخن آغاز شد

سلام

سلام

گفت باش ای موجود که تویی از جان ما

نیست کسی نزدیک تر از تو بر جان ما

شد آن موجود از لطف ایزد بر وجود

شد به یکباره معشوقی بر عرش وجود

تا که چشم باز کرد دید معشوقی شده است

عاشق و دلدار ومجنونی شده است

او که اول بود لب گشود و سخن آغاز کرد

آنچه در دل بود افشاء و باز کرد

گفت السلام ای دلبر ودلدار ما

گفت السلام ای معشوقه جانان ما

با سلامین شد  نخستین کلام

 دلبری و دلداری شد آغاز کلام................

ای قلب اندوهگین انسانی از خودت برایم باز گو

 از روزگار بی روزگار تنهایی

 از دردها و غصه های بغض آلود تنهایی

برایم باز گو

از آن خورشید فروزنده گریانی

از آن ماه زندانی در حصار پرده ی فراموشی

برایم بازگوبرایم بازگو

 از آنچه که در سینه گزاشتی

تا پرنده آمین را با اشگ هایمان بیدار کنیم

اوج گیرد و نغمه پرواز سردهد

بال گشاید و مرا با تو به سرزمین وصال رساند

باز گوی  باز گوی...........  

مبارک یا قذافی

آل خلیفه یا آل سعود

دالایلاما یا ملک سعودی

اصلا چه فرقی دارند مریدان ابلیس

قسم خوردگان بنده ی شیطان

آه آه خدایا تویی فقط فریاد رس

نابود گردان زشتی و سیاهی را به حرمت آه های دلهای سوخنه مان

خوشتر از خوشی یاران چه باشد در جهان

این همان آرزوی ماست  اندر جهان

روی خوش و لبخند یاران بر لبان

می کند ما رامداوم شکر یزدان در نهان

تقدیم به امام مهربانی ها :

با حسرت دلان مگوئید احوال کامکاران

تا خون دل ننوشند از یاد ماه رویان

بیچارگان بی کام در درد خود اسیرند

زنهار یادی نیاید بر حال اشگریزان

از دیده ی مسکینان دایم بجوشد اشگی

واحسرتا برآن لب از یاد می فروشان

اشگ است و شور شیرین برجان بینوایان

کی می شود صبوری از یاد نازنینان

دردا که کس نفهمید سوز دل غمگینان

یا رب تو خود چاره ساز بر حال بی نصیبان

صبح پنج شنبه 14/7/1390

سال نو مبارک

تاکی از شب به سحر ناله ی حسرت گیرم

غم هجران تورا آه جگر بر گیرم

ناله ام باز شد و از قفسم بال گرفت

روی زیبای تو شد بر نظرشیدایم

دیده ام مست شد و کام دل آرام نشد

پی تقدیرتو شد کنج قفس زندانم

آرزویم همه ماند بر جگر سوزانم

که دگر بار شود روی تو در چشمانم

لب لعلت شده آتش به جانم

دل و دینم برفت از هجر رویت

گرفتار دل و یغمای تو گشتم

شدم آهی جگرسوز از نگاهت

الا ای جان من فدای رویت

کنی یکسر قدم در این خرابات

شوم فرشی در پای قدومت

زنم بانگ صنم از شوق رویت

                        دل شده مست و خراب روی تو ای یار من

آسمان دیده ام حیران ومست قامتت

                       خوش نما بر روی من ای ساقی جانان من

                      روی دل را بنما ای مهوش جانان من

زروی جمال خوش نگارش

شدم حیران و واله از نگاهش

بدیدم روی زیبا خوش نگاری

که لیلی می کشد از داغ رویش

زعشق و وفاداری چنان بود

که یک لحظه نشد غافل زیادش

میان دلبران و مهر رویان

بیامد نوحه ی داغ  فراقش

که عباس امید  خیمه ها بود

نباشد جهانی بی عشق وجودش

به دل بردم عشق وجودش

دلم آتش بشد از سوز عشقش

خدایا شکر ازین عشق الهی

                                که بر دست زهرا بشد عشق نگارش

          آه و دردم با فلک  هجر تو بود

در میان آسمان جستم تو را 

          لیک عشقت در سینه ی جانم ببود

ای که از جان دلت من قطره ام 

              قطره ای کز عشق تو دریا ببود

نور جانت بر دلم شوریده گشت

              عالمی  را در نظر ببریده بود

خسته از زنجیر تن من گشته ام

                  یاد تو  آرامش جانم ببود.

               که یک جمله بگفت با سوز وقت وداعش

بپوشان بر تن مهر آفرینش

               جامه ای را که زد بوسه پروردگارش

بینداز حلقه ی دست بر گلوی نوشش

                که جان مادر شود فدای رویش

ببوس آن لب خشکیده ی مهوش لقا را

                که صبری نمانده بر دلش از روی یارش

به آه حسرتی بر دیدگانم

                 شدم دادی در گلو مانده از نگاهش

برفتم بر دم خیمه نشستم

                 بسوز جگر خوردم اندوه هجرش

بیامد بر در خیمه به گوشم

                ندای تکبیر حق از زبانش

شدم مست از تکبیر عشقش

                به شکر ایزد بردم پناهش

به یک لحظه به شد بر خیالم

               که بی اوی زنده نباشم از فراقش

چو در فکر خیال هجرش ببودم

               بیامد صیحه ی ذوالجناحش

به خاک عالمی شد بر سرم وای

              که دیگر بر مرکب نمانده سوارش

بدیدم یال خونی و زین واژگونش

             شده نیزار تیغ و خنجر از جفایش

به سوی محشر کبری دویدم

              بدیدم غوغایی در کرببلایش

بدیدم خنجری برهنه از کین

               که می خواست برد گلوی جانش

به سویش بی دست وپا دویدم

              شدم افتان و خیزان در صحرای داغش

به گفتم بی حیا نبر ز کین˛ این پسر مادر ندارد

               شده تنها وغریب در بزم جانش

به آه و حسرتی از دیدگانش

             بگفت جان خواهر رو سوی خیمه گانش

برفتم به بالای تل غربت

             به آه و ناله ی جگر کردم فغانش

رو به سوی قتلگه کردم ای وای

            که ای کاش کور بودم از زمانش

گفتم یا اله ها تو پادشاهی

            بگردان این داغ شوم سوزش

که دیگر نمانده است آرزویی

           نمانم بر جهان بی عطر وجودش

بدیدم بر بالای نیزه

           یکی سر یا که لاله ای خوش رنگ و رویش

خدایا نباشد این حسینم

             که سوز جگر می کشد داغ زارش

خدایا جان به لبهایم رسیده

              رسان عباس جان فشان را از فراتش

نکردم شکوه از تقدیر

             به دل بردم سوز عشق آتشینش

به بغضی درگلو مانده فریاد کردم

بیا مهدی که شد عمه مضطر اولین و آخرینش

در گوشه ی عزلت نشین خویش گریانم 

                جامی بده ای ساقی باده پردازم

گشته ام نومید درین هجر غریب

             کس در آنی نیست که فریاد رسد بر جانم

می دهم هر دم آهی از دلم سوز

                        تا رسد  روزی به تو  پیغامم

جان خویش آرام دهم از بهر وجود

                     تا که نگردد به تو آزاری دلبندم

من به هوای تو شدم مست مرو ای جانا

               که درین عشق من شهره ی آفاقم

صدایت می آید از دور دست ها

از انتهای زمان

از آنجا که پدرم آدم پا بر زمین گذاشت

وموسی واعدنا شنید

وعیسی به آسمان رفت

ومحمد از حرا بازگشت

نه حالا دیگر صدایت را از همین نزدیکی می شنوم

وچه شیرین و گواراست صدای تو

که مرا با همه ی دردهایم بسوی تو می خواند

ودرد یعنی نبودنت

نبودن خورشید

می دانی خیلی وقتها به تو می اندیشم

با خود می گویم خواهد آمد

وصبحی دیگر آغاز خواهد شد

می دانم که می آیی و گذشته ها را جبران می کنی

و فدک ها را باز می ستانی

وبه درد دلهای شبانه پدرت با چاه پاسخ می دهی

هل من ناصر حسین را اجابت می کنی

و دستهای عباس را دوباره به او باز می گردانی

و انتقام خونهای به نا حق ریخته را می گیری

تو همان موعودی که مسیح به تو اقتدا می کند

و آغاز راهی که جهان به تو ختم می شود

تو صدای حقیقتی که در گلو شکسته است و اکنون مجال ظهور می یابد

تو همان خورشیدی که جهان را دوباره روشن می کند

و همان محبت زلال که چشمه ها به تو رشک می برند

وغنچه های نو شکفته در انتظار رسیدنت هستند

و من همیشه به آمدنت می اندیشم

همیشه همیشه

به غمهایت و به صبرت که چه شگفت انگیز است

و غصه ام غصه ی توست ودردم درد نبودنت

واین درد به من می آموزد اکنون چه باید کرد

تا تو بیایی.

دلم در حسرت رویش شده آه

                شدی دردی میان سینه ام آه

منم آن عاشق مست جان کوی تو

      که دراین دامگه عمر اسیرم بر روی تو

خسته  از هجرم و بی تاب  رویتم 

     که نمانده است برایم آرزویی جز روی تو

غمگینم از هجر موی تو ای یادگار دیده ام 

     دانی که  دلم سوخت  از فراق روی تو؟

دل غمگین من وخیال روی ماه تو

      آه  سرد  من  وشب  هجران  روی تو

آفتابی ای آفتاب حسن جمال 

       طلوع نما که دلم اشک شد از هجر روی تو

سلام ای نازنین چشمم ای لبخند زیبای تو بر تمام دلم چگونه

می توانم از تو دور بمانم وچهره ی مهربان تو را به  خاطره ها

بسپارم گل زیبای من گلبرگهای فراقت را زمن دور نما که دلم

دیگر طاقت دوری ملال آورت را ندارد لبخند زنان آغوش پر مهرت

را با دستان آرامش بخش پرفروغت برمن باز نما ای عطر گلهای

بهاری ای سپیده دم صبح های آسمانی گرمای مهربانت بر

صورتم نوازشی است عاشقانه که چشمان منتظرم از شوق

روی مهربانانه ی تو رو به آسمان با دلتنگی ها از ماهتاب شبانه

احوال تو رامیپرسد ای کاش عشق مهربانانه مرا بر خود احساس

می نمودی و به دلتنگی های دلم جوابی میدادی دلم از شوق

روی ماهت پر تلاطم تر ازدریاهای طوفان زده  نیمه   شب هاست

ای زیبای مهربان من تویی که هدیه ای از طرف خدای مهربانی........

پرنده کوچک من بالهای ظریف خویش را آرام بازنما و روی به آسمان اوج گیر که این رهایی شوقی است از تمام جان بر قلب کوچکت .پرواز کن پروازکن تا به مقصود جانان رسی و توفیق عشق طلبی آن سان که پر میگشایی با تمام احساس فریاد آزادی را سرده وگوی دیگر طاقتی برایم از هجر دوری ات نمانده است پرواز کن پرواز کن ای چکاوک زیبای من آسمان را با ابرها و خورشید پر فروغش وماهتاب شبهای تارش در آغوش کوچکت گیر تا دل تو نیز به اندازه ی فروغ زیبای آسمان پرشکوهت بزرگ گردد.