تقدیم به نگاه آسمان نگاه

نمی دانم چرا؟ دیدگان بیچاره ام وقتی تو را دید چرا با خود

عهد بست که دیگر بر کسی دل نسپارد

وخویش را تا آخر عمر بر آن آتش حسرت اسیر نماید.

نمی دانم چرا ؟ نمی دانم چرا؟

روزگار بر قلب ها نام قسمت را با خنجری سرد

آکنده از نا مهربانی نگارید

ومرا در آرزوی دوباره ی روی تو به آه کشانید

نمی دانم چرا؟ نمی دانم چرا؟

اما غافل از آن بود که قلبی اسیر بر سینه

حتی بر نیشترهای سرد سرشار از غم

آنچنان بر جان دل آتش عشق را شعله ورانه بر خود می تند

که گویی خزانی سرد به خورشیدی آتش وش گشته است.

نمی دانم چرا؟ نمی دانم چرا؟

اما سر عشق است که بر هر جایگه ای وارد نشود

واگر به اذن مهر قدوم مبارک خویش گذارد

از آنجا به در نرود وتن و جان را به شولای وجود آسمان نگاه عاشق به

آتش کشاند.